De schrijfster is journalist, heeft twee kinderen en is gehuwd met een militair arts. Een modelgezin totdat ongeveer tegelijkertijd blijkt dat een dochter een moeilijk behandelbare hersentumor heeft en dat de echtgenoot een vriendin heeft. In dit boek beschrijft zij hoe zij, grotendeels alleen met haar dochter, een tocht maakt langs academische ziekenhuizen in Utrecht, Amsterdam en Stockholm. De sterke emoties die de recidiverende groei en complicaties van de tumor met de daarbij horende behandelingen en onzekerheden geven, kleuren het boek. Daartussendoor bemerkt zij het verlies van haar man aan een andere vrouw met de daardoor opgewekte agressie naar hen beiden. Dit boek bestaat vooral uit herinneringen van een deels geëmotioneerde, deels rancuneuze moeder en echtgenote. De lotgevallen worden chronologisch beschreven. De tekening van sommige (herkenbare!) hulpverleners is to the point terwijl bij andere beschrijvingen een subjectief element overheerst. Storend zijn de schrijffouten in medische woorden (bijv. anchiografie i.p.v. angiografie).
(Biblion recensie, M.A.M. Bomhof.)