Na zijn succesvolle en bekroonde vertalingen van Homerus' heldendichten Ilias en Odyssee wijdde H.J. de Roy Zuydewijn zich aan de vertaling van een andere literaire coryfee uit de wereldliteratuur, William Shakespeare, die veel stof voor zijn drama's aan de literatuur en mythen uit de antieke Oudheid ontleende. Eerder verschenen een tweetalige uitgave van zijn Sonnetten en Een wandelende schaduw, een keuze van fragmenten uit de drama's van Shakespeare.
In deze becommentarieerde vertaling van twee volledige dramawerken, Julius Caesar en Hamlet, komen de voorliefde van de eminente vertaler voor het oeuvre van de elizabethaanse dramadichter en zijn grondige kennis daarvan eens temeer tot uiting. De keuze van De Roy van Zuydewijn viel op twee dramawerken die meer met elkaar gemeen hebben dan op het eerste gezicht lijkt. Niet alleen stammen ze uit eenzelfde scheppingsperiode van de toneeldichter, ook thematisch zijn ze verwant. Vooral beide hoofdpersonen vertonen een aantal opvallende overeenkomsten. Zoals Brutus het voor de samenzwering onontbeerlijke morele en intellectuele paradigma is van Rome en zijn tijd, zo is Hamlet, in de woorden van Ophelia, 'de hoop en roos van zijn geliefde land'. Beiden staan voor innerlijke en praktische dilemma's waartegen zij weten of vrezen niet te zijn opgewassen.
In de vertaling is gepoogd naast zin en betekenis van Shakespeares unieke taal ook zijn ritmiek, dictie en poëtisch idioom in het Nederlands te laten doorklinken.