In deze aaneenschakeling van zevenendertig taferelen observeert Botho Strauss (1944) meedogenloos de generatie der veertigers. De huidige steunpilaren van de maatschappij hebben zich volgens hem in een toestand van asgrauwe depressie en apathie gemanoeuvreerd. Strauss toont ons een in verval geraakte generatie die bij elkaar zit tussen licht en donker. Hun woningen zijn het toneel van danteske en surrealistische miscommunicaties. Paren praten langs elkaar heen en beliegen elkaar; ouders en kinderen stellen elkaar teleur en leggen zich daarbij neer; mensen staan op in mist gehulde stations te wachten op treinen die niet meer vertrekken.