Het naakte jaar verscheen in 1922 en had onmiddellijk succes, ook buiten de Sovjet-Unie. Boris Pilnjak liet zich naar de vorm inspireren door de prozavernieuwingen van Bjelyj (Petersburg) en Remizov. Niet een of meerdere mensen zijn de hoofdpersoon in dit boek, maar een jaar en een plaats. Dan schrijven we 1919, een jaar van honger, burgeroorlog, chaos en onzekerheid. En dan zeggen we Ordynin en omstreken, een stad gelegen aan een zijrivier van de Wolga. Pilnjak trekt vele registers open: oude documenten, volksliederen, bezweringen, mensen met een spraakgebrek en accent, lyrische natuurbeschrijvingen enzovoorts.
Het naakte jaar gaat over het verstikkende patriarchale leven van de koopmansstad voor de revolutie. Over de ambivalentie van de bolsjewieken. Over het wezen van de revolutie. Over de degeneratie van de adel (belichaamd in de familie Ordynin, die collectief aan syfilis lijdt). En over het Rusland van de boeren met hun eeuwenoude heidense gebruiken. In Pilnjaks ogen is de revolutie een opstand van het platteland tegen de stad.