In het werk van Eugenio Montale worden doorgaans twee perioden onderscheiden, waarvan de eerste een meer samenhangende en de twee – ruwweg de laatste tien jaar van zijn leven – een meer versplinterde poëzie zou hebben opgeleverd. Het zal de kenners van het werk van Eva Gerlach niet verbazen dat haar de gedichten uit die tweede periode – minder lyrisch en symbolisch, losser, journalistieker, soms sarcastisch, vaak gepijnigd – het meest aanspreken. Gerlach is altijd geboeid geweest door de mataphysicalness van Montale. Uitgaande van het concrete, voorzichtig tastend naar het onbevattelijke, belandt hij uiteindelijk steeds weer op twee benen in de werkelijkheid, zij het een steeds verder verkruimelende werkelijkheid. “Wat i k in de late gedichten apprecieer,” aldus Gerlach, “is niet zijn meditatieve modernisme, maar de geserreerd-verpieterde, venijnig vrolijke, ongeveinsd zwartgallige, kortom drastisch individuele toon in de kleine honderd gedichten van na 1971 die ik tot mijn favorieten reken. Deze zeer persoonlijke aantekeningen bij de menselijke conditie gaan over gemis, onoverzichtelijkheid, verbazing; over dingen als met je mond vol tanden staan in een wereld waarin verleden en toekomst worden gescheiden door een miljoenste van een oogopslag.”
Eva Gerlach (P.C. Hooftprijs 2000 voor poëzie) heeft zich bij deze keuze uitsluitend laten leiden door eigen voorkeuren en gevoelens van verwantschap. In haar vertalingen heeft ze geprobeerd “iets vast te houden van de innerlijke samenhang en de weerbarstige muzikaliteit die deze dagboeknotities ondanks hun schijnbare vormloosheid” kenmerkt.
Eugenio Montale (Genua 1896-Milaan 1981) behoort tot de belangrijkste modernistische dichters van de vorige eeuw. In 1975 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur.
Deze bundel bevat een keuze uit de late dichtbundels Satura, Diario del ’71 e del ’72, Quaderno di quattro anni, Altri versi en Diario postumo, verzameld in Tutte le poesie.