Het werk van Giacomo Leopardi (1798-1837_ vormt een hoogtepunt in de Italiaanse literatuur. Als dichter wordt hij in één adem genoemd met Dante, Petrarca en Tasso maar ook in het proza excelleert hij. Zijn leven was een onafgebroken gevecht tegen frustraties en tegenslagen. In het gezin Leopardi leidde het autoritaire optreden van de stugge en gierige moeder tot een verstikkende sfeer van harteloosheid en wantrouwen. Bovendien was Leopardi fysiek in ernstige mate gehandicapt. Het is op zich zelf een wonder dat hij desondanks een dergelijke geestkracht en energie ten toon kon spreiden zoals die in zijn omvangrijke oeuvre aantoonbaar is. Ronduit verbluffend zijn aantal en aard van zijn geschriften; vertalingen van klassieken, filologische commentaren, kritische tekstuitgaven.
Het boek waarin hij het meest de geschiedenis van zijn eigen ziel heeft vastgelegd, en waarin zich in zekere de ommezwaai van verlichting naar romantiek, van hersenen naar hart voltrok, is het boek Gedachten. Het weerspiegelt op aangrijpende wijze Leopardi's allesoverheersende pessimistische levensvisie. In beknopte, als het ware als cursiefjes en collumns afgeronde fragmenten noteert Leopardi hier direct en strijdbaar aantekeningen over de maatschappij en de mens daarin. Zijn analyse is bitter, maar zo indringend en genuanceerd dat iedere lezer zich op een eigen manier in de beweringen van Leopardi kan terugvinden.