In deze nieuwe bundel van Gerrit Komrij-verboden lectuur voor de post-moderne yuppie-wordt een bij­drage geleverd aan een beschrijving van het landschap van de jaren tachtig die niet blijft steken in een egoïstisch laat-maar-waaien-gevoel en een idee van alles-is-even-onbelangrijk. De rookwolken van de ja­ren zestig en zeventig zijn inmiddels opgetrokken: de landkaart ligt weer duidelijk zichtbaar voor ons. Zijn het puinhopen die we zien? Is het wegenstelsel onbe­gaanbaar geworden? Wijst die verlaten mijlpaal nog ergens naar toe? Zijn zij die zich leiders noemen nog leiders? Delen de moreel verontrusten wel één en de­zelfde verontrusting met ons? Duidelijk is dat er op heel wat terreinen, uit het niets als het ware, opnieuw keuzes gemaakt moeten worden. Geen kwestie van spel of welvaart meer, maar van overleven. De fossie­le geestdrijvers hebben afgedaan, de wereld begint als vanouds opnieuw.

'We moeten de cultuur van ons kunnen aftrappen. Veel ervan is ons als dwangvoeding toegediend en het past ons niet het als iets gezonds en smakelijks op het bord van kleine eters te leggen, met een bijpassend verorberingsbevel.'

Intellectuelen zijn prachtig, maar we hebben alles te danken aan de middelmatigheid.'

'Zij die geen weet hebben van een boek zijn wellicht onze enige redding.'

Het is deze nieuwe toonzetting-soms nog aarze­lend, soms met de bekende hilariteit-die de Lof der Simpelheid tot iets van een baken maakt in het huidi­ge braakland, waar zoveel valse gidsen tieren. U kunt vrolijk meetrappen, mits u weet heeft van dit boek.