De verzamelde gedichten van J. Eijkelboom minus de vertalingen (van onder anderen Larkin, Donne, Walcott, Raine en Dickinson) en een aantal verzen die volgens de maker zelf de tand des tijds niet hebben doorstaan. Een gunstig geprijsd overzichtswerk.Ook al gaat het hier om een kloeke bundeling van zo'n tweehonderd gedichten, in zeven afzonderlijke bundels verschenen over een periode van ruim twintig jaar, toch vormt deze verzameling poëzie niet meer of minder dan een tussenstand. Tot zo ver - laat dat duidelijk zijn. Een achtste bundel is alweer gepubliceerd onder de veerkrachtige titel Heden voelen mijn voeten zich goed.J. Eijkelboom begon merkwaardigerwijze pas op zijn vijftigste, een leeftijd waarop de meeste cryptopoëten er allang de brui aan hebben gegeven gedichten te schrijven, een niet bepaald voor de hand liggende bezigheid voor een redacteur buitenland van Het Vrije Volk. Drie jaar later publiceerde hij zijn eerste dichtbundel, maar toen deed hij ook meteen van zich spreken. Zijn debuut, Wat blijft komt nooit terug, leverde hem in 1979 meteen een breed publiek op en werd veelvuldig herdrukt. Daarna volgden in een vrij gestaag tempo zes andere bundels: De gouden man (1982), De wimpers van de dageraad (1987), Kippevleugels (1991), Hora incerta (1993), Het lied van de krekel (1996) en Het arsenaal (2000).Toch laten al die jaren en al die bundels geen spectaculaire ontwikkeling zien. Eijkelboom is een dichter die zijn aanvankelijke toon en thematiek trouw is gebleven, en dat zal ook wel te maken hebben met het feit dat zijn poëtica al jaren had liggen rijpen eer hij debuteerde. Zijn poëzie kenmerkt zich door een epicuristische bescheidenheid, een vitaal soort berusting en een nuchtere vorm van nostalgie. Zij is lichtvoetig maar op het niveau van de techniek, de prosodie, klank en ritme o zo geraffineerd, zij is verstaanbaar maar allerminst eenvoudig.