"Dat brengt me er ineens op hoe ze liep. Hoe ze over straat stapte met die kordate stevige passen. Nooit meer heb ik iemand zo zien lopen; vanuit de heupen en met zo'n gretigheid, alsof elke stap, elke pas een overwinning leek, een juichkreet, ik kom eraan, ik kom eraan, ik leef ik leef. Een blijdschap waarvan zij zonder aarzelen aannam dat de omringende wereld die met haar deelde."

In haar nieuwe roman Salka, richt Chaja Polak een monument op voor haar moeder, die het grootste deel van de twintigste eeuw aan den lijve meemaakte. In haar typerende stijl, een soort schilderen met woorden, bekijkt Polak vol mededogen, maar tegelijkertijd ook zonder genade, de moederfiguur Salka door de ogen van haar oudste dochter Fanny. De oorlog is het magnetische middelpunt van een meeslepend verhaal, waarin door de aandacht voor het kleine, het alledaagse, het menselijk, ja zelfs het lieflijke, in een enkel mensenleven (dat van Salka) het drama en de tragiek van een hele eeuw vervat zit.