'Dit is het boek van een lezer. In de loop van een jaar of dertig heeft mijn omgang met literatuur zich van onschuldige tijdspassering tot verslaving ontwikkeld, een, als we Bilderdijk mogen geloven, levensbedreigende ziekte waarvan de patiënt zelden geheel herstelt.'
Met die zelfdiagnose opent Piet Gerbrandy Een steeneik op de rotsen, een onderhoudend boek waarin Horatius, Vondel, Bilderdijk, Ter Balkt, Ouwens en Wijnberg meer gemeen hebben dan men zou verwachten.
Hoewel Gerbrandy een gedegen filoloog is, kan men onmogelijk beweren dat hij bloedeloos schrijft. Dit boek bewijst dat studie vruchten afwerpt. Gerbrandy gaat ervan uit dat elke tekst lezers of toehoorders wil overtuigen. Zo belicht Een steeneik op de rotsen uiteindelijk ook de hedendaagse maatschappij: in een ontmaskerende analyse van een toespraak van Tony Blair bijvoorbeeld, en in een commentaar op de onophoudelijke hervormingen in het Nederlandse onderwijs.
In Een steeneik op de rotsen laat een verstokt lezer zien hoe je leert lezen. Het beoogt poëzielezers tot de klassieken, e classici tot de poëzie te brengen.