Omstreeks 1100 ontstaat in het zuiden van Frankrijk iets wat we nu lyriek zouden noemen. De troubadour Villen wijst fijntjes op de liefde als het tegendeel van de gebruikelijke machtsverhoudingen: de vrouw als heerser, de man als vazal. In 1857 wordt met Baudelaire en zijn Les Fleurs du Mal een nieuw type dichter geboren: de poète maudit. Uiteindelijk monden vernieuwingen uit in de laatste stroming die de wereld nog raakt: het surrealisme rond Breton. Ook nadien brengt Frankrijk dichters van formaat voort: Valéry Saint-John Perse, Michaux, Ponge, Bonnefoy. Maar uiteraard had zich al tussen de troubadour en de poète maudit een ongekende rijkdom aan Franse gedichten ontvouwd: La Fontaine en De Nerval, Racine en Victor Hugo... De weelde lijkt eindeloos. In de Spiegel van de Franse poëzie, komen al deze befaamde dichters en vele andere uit negen eeuwen eindelijk broederlijk bijeen, zowel in het origineel als, in de nu pas vaak voor het eerst gepubliceerde, vertaling.