In het middelpunt van het verhaal staat een klein jongetje dat door zijn grootouders wordt opgevoed, ergens op het Vlaamse platteland. En tegelijk draait het, uiterst subtiel, bijna onmerkbaar, om een jongeman, MARCEL, die enkele decennia eerder aan het Duitse Oostfront is gesneuveld en wiens portret deel uitmaakt van de verzameling portretten die de grootmoer, ‘als de averechtse baker van haar ras’, van alle overleden familiedelen aanlegt. In een suggestieve stijl geeft Erwin Mortier een scherp en bij tijd en wijle ironisch tot hilarisch beeld van de familie en de kennissenkring, die moeten leven met een verleden dat ze beurtelings willen verbloemen en onthullen. De jongen kijkt vanuit zijn jeugdigheid die wereld in, begrijpt haar en begrijpt haar niet – en wordt gefascineerd door de ogen van MARCEL op dat portret, die deze afschermt voor het zonlicht, ‘dat hem al half heeft weggevaagd’. Intussen hopen de grootouders dat hun kleinkind ooit getuigenis af zal leggen van de pijnlijke familiegeschiedenis, en dat hij een nieuw begin zal zijn. MARCEL is een indringend boek over een verzwegen verleden, over trots en schaamte, en over de noodzaak tot vergeten om te kunnen herinneren.
MARCEL, het debuut van Erwin Mortier (1965), werd bekroond met de Van der Hoogtprijs, het Gouden Ezlsoor en de Gerard Walschapprijs. Recent verscheen bij Meulenhoff zijn roman MIJN TWEEDE HUID.