In het middelpunt van het verhaal staat een klein jongetje, dat door zijn grootouders wordt opgevoed, ergens op het Vlaamse platteland. En tegelijk draait het, uiterst subtiel, bijna onmerkbaar, om een jongeman, Marcel, die enkele decennia eerder aan het Duitse Oostfront is gesneuveld en wiens portret deel uitmaakt van de verzameling portretten die grootmoeder, 'als de averechtse baker van haar ras', van alle overleden familieleden aanlegt. In een suggestieve stijl geeft Erwin Mortier een scherp en bij tijd en wijle ironisch tot hilarisch beeld van de familie en kennissenkring, die moeten leven met een verleden dat ze beurtelings willen verbloemen en onthullen.

De jongen kijkt vanuit zijn jeugdigheid die wereld in, begrijpt haar en begrijpt haar niet - en wordt gefascineerd door de ogen van Marcel op dat portret, die deze afschermt voor het zonlicht , 'dat hen al half heeft weggevaagd'. Intussen hopen de grootouders dat hun kleinkind ooit getuigenis af zal leggen van de pijnlijke familiegeschiedenis, en dat hij een nieuw begin zal zijn. Marcel is een indringend boek over een verzwegen verleden, over trots en schaamte, en over de noodzaak tot vergeten om te kunnen herinneren