Post mortem is een felle aanklacht van Yoram Kaniuk tegen zijn ouders en hun generatie - en tegelijkertijd een onvergetelijke requiem voor het Tel Aviv van de jaren twintig, dertig en veertig met zijn Duitse vluchtelingencultuur en zijn Bauhaus-architectuur. In het middelpunt staat Sarah Kaniuk, de heerszuchtige, koppige vrouw die haar teleurstelling over het leven afreageerde op haar zoon. Iets beter komt vader Kaniuk ervan af, de ontheemde immigrant in Israël, die verstard bleef terugverlangen naar de Duitse cultuur, die hij had moeten achterlaten. In een mengeling van herinnering en fantasie probeert de verteller het leven van zijn vader en moeder te doorgronden, dat ook het leven van een plaats en een tijd is geweest. Tegelijkertijd is het boek de worsteling van Yoram Kaniuk met zijn lastige, maar ook betoverende verleden.