De oude grondbezitter Riobaldo vertelt aan een zwijgende toehoorder over zijn verleden als bandiet. Zijn voornaamste opdracht is om samen met zijn goede vriend Diadorim de dood te wreken van de vroegere bendeleider Joca Ramiro, de vader van Diadorim, die vermoord is door hun voormalige bendegenoot Hermógenes.
Diepe wildernis: de wegen is te lezen als het spannende relaas van Riobaldo's belevenissen, als een avontuur in taal en als een grootse metafoor van het leven op aarde, bepaald door liefde, dood en de strijd tussen goed en kwaad. Het is met zijn verblindende rijkdom aan taal en thema's hét meesterwerk van de moderne Braziliaanse literatuur.
Recensie(s)
Een van de grote romans uit de 20e-eeuwse Braziliaanse literatuur. 'Leren leven is het leven zelf' luidt een van de talloze wijsheden in het relaas dat de hoofdpersoon van 'Diepe wildernis: de wegen' afsteekt tegen zijn onzichtbare toehoorder. Iets dergelijks kun je zeggen over Guimaraes Rosa's taal: al schrijvend leert hij schrijven. Niet veel staat tevoren vast, alles is onder zijn handen in wording, leeft. Zijn taal is zelfs vaak ongrammaticaal, vol bewuste vertekeningen met een metafysisch effect, en daardoor heeft ze de magie van het kinderlijk denken; sterker nog gold dat voor de verhalen in 'De derde oever van de rivier'*. Guimaraes Rosa (1908-1967) is dan ook ongetwijfeld vooral besteed aan poëtische zielen, maar ook amateurtaalkundigen en -filologen zullen gefascineerd zijn, in tegenstelling tot wat vertaler Willemsen in zijn als altijd uitgebreide en informatieve nawoord suggereert. Over het verhaal dit: het is rijk, grillig, duister, desnoods samen te vatten, maar zonder veel baat. Haten of liefhebben, iets anders is niet mogelijk bij dit veel eisende en veel gevende boek. Goedkope herdruk als paperback; kleine letter.
(Biblion recensie, Redactie)