Een verzameling anekdotes over een paar interessante christelijke sektes in Nederland, uit de afgelopen paar eeuwen.

Wim Zaal geeft netjes zijn bronnen aan, maar alleen algemeen achterin het boek, en het wordt nooit duidelijk welk percentage van de hoofdstukken uit die bronnen stamt en hoeveel Zaal er zelf ter plekke bij heeft verzonnen.

Zaals schrijfstijl is overdreven en pompeus op het belachelijke af, en zijn lyrische en mystieke manier van vertellen heeft weinig te maken met de eigenlijke inhoud van het boek. Nu en dan gaat hij zonder aanleiding over op het Latijn, of haalt hij er gezegden en verwijzingen bij die al eeuwen niet meer in het Nederlands gebruikelijk zijn. Hij raaskalt door de hoofdstukken heen zonder dat er touw aan vast te knopen is.

In het laatste hoofdstuk geeft Zaal ten slotte zelf een relaas over religie waarmee hij, nog afgezien van het feit dat dit relaas vrijwel onbegrijpelijk is, zelf behoorlijk sektarisch overkomt.

Voor een schrijver die ooit literair redacteur van Elsevier geweest is, en blijkbaar jarenlang toespraken voor Prins Bernhard heeft geschreven, verschilt Zaal in dit boek opvallend weinig van een straatpredikant. Maar los van zijn bizarre schrijfwijze zijn de verhalen over de sektes gelukkig redelijk interessant, en op een zinvolle manier chronologisch opgebouwd.