Dieren zijn in de Nederlandse poëzie al sinds Reinaert de Vos prominent aanwezig, maar lang niet altijd in dezelfde rol. Werden ze aanvankelijk vooral als nuttige dingen gezien, later stonden ze voor een karakter (de vos) of deugd (hondentrouw), en nog weer later werden ze opgevoerd als denkende wezens. Ook de soorten dieren waar dichters hun oog op lieten vallen, verschilden. Er is geschreven over dieren die men uit eigen waarneming kende (paarden, geiten, vissen, honden), maar ook over dieren uit de klassieke literatuur of de bijbel, uit de overlevering of over pure fantasiedieren. En wat te denken van het gedicht dat alleen uit diergeluiden bestaat, zodat uiteindelijk alleen dieren de tekst naar waarde kunnen schatten?

Van al die duizenden gedichten bracht Wim Zaal er honderden samen in een papieren ark van Noach. Zijn ark wordt voorafgegaan door een inleiding die uitloopt op de centrale vraag: is identificatie met een dier voor mensen mogelijk of doen dichters maar wat? Kan de dichter vanuit het dier denken, door zijn ogen zien, of projecteert hij uiteindelijk altijd zichzelf in het dier?