De Bijbel cultureel biedt een overrompelende dwarsdoorsnede van wat twintigste-eeuwse kunst met de Bijbel doet. Een greep: kapelvensters van Matisse; een katholiek vogelhuisje van Mike Kelley; films van Tarkovski; de film The Kid van Charlie Chaplin; het toneelstuk Wachten op Godot van Samuel Beckett; Stravinsky’s Psalmensymfonie; postmoderne muziek van Steve Reich; songs van Bob Dylan, Madonna, Prince; poëzie van T.S. Eliot en de roman Karakter van Bordewijk.

De twintigste eeuw was een eeuw van secularisatie, maar dat betekent verrassend genoeg
niet dat de Bijbel verdween uit de cultuur. In de kunsten is de Bijbel een prominente rol blijven spelen. Voortdurend hebben kunstenaars zich laten inspireren door teksten, passages en verhalen uit de Bijbel, ook en juist als zij zich niet als gelovigen opstelden. De Bijbel cultureel presenteert kunstwerken in alle toonaarden: provocerend, ironisch, kritisch, traditioneel, gelovig, geïnspireerd.

De Bijbel cultureel biedt deze kunstwerken aan rond 67 bijbelse trefwoorden en passages,
zoals: de schepping, de verloren zoon, de Bergrede en het hemelse Jeruzalem. Op deze manier ontstaat een unieke dieptepeiling van de moderne kunsten in de westerse wereld: schilderijen, installaties en video’s – films – toneel, dans en cabaret – symfonieën, opera’s en alles daartussen – popsongs, albums, hitlijsten – romans, verhalen en gedichten.

Marcel Barnard (1957) is kerkelijk hoogleraar liturgiek vanwege de Protestantse Kerk in Nederland bij de Universiteit Utrecht en bijzonder hoogleraar liturgiewetenschap aan de Vrije Universiteit Amsterdam.