De schennis van Lucretia is een serieus, soms schokkend gedicht en renaissancepoëzie in optima forma. Deze was er niet primair om te ontroeren, maar om de geest te scherpen. Ze wilde erudiet zijn en instructief, en daarnaast beantwoorden aan esthetische normen op het gebied van stijl en vorm.
De kuise Lucretia en haar verkrachter, prins Sextus Tarquinius van Rome, beschrijven in verbijsterend indringende monologen wat er gebeurt, waarbij slachtoffer en dader even welsprekend aan het woord komen. Daaraan dankt het gedicht de retorische kracht die ook spreekt uit Shakespeares toneeldialogen. De argumenten krijgen extra reliëf door de elegante formulering.

Peter Verstegen (1938) vertaalde na Venus en Adonis (2014) ook dit andere hoogtepunt uit de renaissancepoëzie en voorzag het geheel weer van een uitgebreid en helder commentaar. In de tweetalige uitgave geeft de vertaler zich bloot: de lezer krijgt inzicht in de keuzes die hij maakte.

Deze vertaling staat in het teken van de 450- en 400-jarige herdenking van Shakespeares geboorte- ensterfdag in de periode 2014-2016.