Melancholie van het heden Het maakt niet uit haast waar je bent, een plein of stad, het weidse land, elk uitzicht spreekt je van voorbij. Of nooit geweest, maar toch gemist. Niet jij maar iets in je, wat voelt of meetrilt met muziek, zoekt in de lucht, de sloten, geur van hooi het landschap dat je kent in jou, dat óók zo blauw en zomers was. Het komt betoverend tevoorschijn: gelach van ouders, zingen op de fiets, de sprong het juichend water in. Niets sprak tot je zoals nu en zei - oh onterecht - dat alles wat je leeft slechts echo is, een naklank. Bijna echt.