Als onze ouders sterven, zijn onze jaren als kind definitief voorbij. Juist op zulke ingrijpende momenten beseffen we hoe belangrijk de band met hen was, zelfs als we het niet goed met hen meenden te kunnen vinden. Nu ze sterven beseffen we dat we er voortaan alleen voor staan. Barbara Dobrick gaat in haar beschrijving van het rouwproces niet voorbij aan de taboes die daarmee nog altijd zijn verbonden: dat we op ons werk niet te veel van ons verdriet mogen laten merken; dat het min of meer verboden is om gevoelens van opluchting te hebben bij de dood van onze ouders; dat er vreselijke ruzies kunnen ontstaan tussen de kinderen bij het verdelen van de erfenis; dat we pas tijdens ons rouwproces ontdekken niet alleen positieve maar ook negatieve trekjes van onze ouders te hebben overgenomen. De belangrijkste les die dit boek ons leert, is dat het nooit te vroeg is om over de dood van onze ouders na te denken, terwijl we tegelijkertijd moeten beseffen dat we in onze onvermijdelijke rouw