Als onze ouders sterven, zijn onze jaren als kind definitief voorbij. Juist op zulke ingrijpende momenten beseffen we hoe belangrijk de band met hen was, zelfs als we het niet goed met hen meenden te kunnen vinden. Nu ze sterven beseffen we dat we er voortaan alleen voor staan. Barbara Dobrick heeft met een aantal zonen en dochters gesproken, die midden in het verwerkingsproces van de dood van hun vader of moeder staan. Zij vertellen over de schok van het wegvallen van de laatste barrière tussen henzelf en de dood. Ook als ze dachten dat zij zich goed op de situatie hadden voorbereid, was de nieuwe situatie er een van grote verwarring. Dobrick gaat in haar beschrijving en analyse van het rouwproces niet voorbij aan de taboes die daarmee nog altijd zijn verbonden: dat we op ons werk niet te veel van ons verdriet mogen laten merken; dat het min of meer verboden is om gevoelens van opluchting te hebben bij de dood van onze ouders; dat er vreselijke ruzies kunnen ontstaan tussen de kindere