Jaap Berend Bakker groeide op in een stabiel en liefderijk gezin. Rond zijn vijftiende levensjaar deed een endogene depressie zeer sluipend haar intrede. De depressie brak in november 1988 door. Pas in de zomer van 1989 vertelde hij zijn ouders dat hij een depressie had. Zijn biochemie was toen al dermate ontregeld dat er sprake was van een zorgwekkende en gevaarlijke situatie. Zonder een verleden, heden en toekomst te kunnen beleven, zat hij opgesloten in 'een duistere kamer', voortdurend bestookt door angsten en akelige dwanggedachten. Dit duurde tot februari 1994. Toen voelde hij dat het herstel was begonnen. Van zeer groot belang in zijn behandeling beschouwt hij de medicatie en de slaapdeprivatie. De auteur heeft zijn ervaringen op indrukwekkende wijze beschreven en probeert de ziekte verder uit de taboesfeer te halen.