Tijdens de winter van 1918-1919, toen hij in Sankt Moritz verbleef, schreef de legendarische danser Nijinski vier schriften vol dagboekachtige notities. Hij was toen negenentwintig jaar oud en had en stormachtige carrière achter de rug in het tsaristische Rusland en in West-Europa. Men bewonderde hem als de ster van Diaghilevs Ballets Russes en als revolutionair choreograaf. Maar hij die de 'god van de dans' werd genoemd, bereidde zich op dat moment voor op de langste en meest pathetische rol die hij in zijn leven zou spelen: Nijinski bevond zich aan het begin van een ernstige, geestelijke crisis. Zijn schriften ofwel dagboeken vormen de weerslag van een pijnlijke zelfanalyse, geschreven in koortsachtige vaart, vol bezweringen en obsessieve herhalingen. Herinneringen aan zijn jeugd en aan zijn pijnlijke relatie met zijn ontdekker Diaghilev worden afgewisseld door angsten voor de toekomst en twijfels over zijn geestesgesteldheid. Nijinski overleed in 195O in Londen, nadat hij de laatste