De Lyrische Gedichten

De lyriek van Horatius is volstrekt uniek. Als er al zo iets als een volksaard bestaat, dan zou je kunnen beweren dat de Romeinen ieder gevoel voor lyrische poezie ontbeerden. Ja, in de eerste helft van de eerste eeuw voor Christus werden er korte gedichten in alexandrijnse trant geschreven: ‘leukige’ versjes vol toespelingen op obscure mythologie, die geleerde dandy’s aan elkaar opdroegen. Binnen dit ‘postmoderne’ genre denk maar aan H.C. ten Berge en Huub Beurskens was Catullus een gelukkige uitzondering. Horatius greep liever terug op de lyriek die een half millennium eerder op het eiland Lesbos werd geschreven: door en door in de samenleving verankerde liederen over haat, liefde, drank en politiek zoals Sappho en Alcaeus die schreven. Horatius’ verbluffende experiment heeft kennelijk zo'n indruk gemaakt dat geen enkele Romein na hem ooit nog enig lyrisch gedicht van belang heeft voortgebracht.