Is er in de nadagen van de twintigste eeuw opnieuw sprake van een Fin de Siècle?

Van een cultureel klimaat zoals dat in het Europa van rond de vorige eeuwwisseling zo nadrukkelijk aanwezig was? Karakteristiek voor die periode was een vreemde mengeling van cultuurpessimisme en vooruitgangsgeloof. Van decadentie en verval naast bloei en innovatie.

Indien een dergelijke ontwikkeling zich thans weer voordoet, nodigt dan niet uit tot bezinning, creativiteit en handelen? Met andere woorden: ligt hier aan de vooravond van het derde millennium niet een unieke uitdaging voor de hedendaagse cultuur, de wetenschap en de politiek?

Over de laatste jaren van de twintigste eeuw zijn de wildste voorspellingen gedaan. Beleven we het einde van de geschiedenis? De ondergang van de wereld? Of zijn we slechts getuigen van een overgangsfase naar een nieuwe tijd?

Zekerheden zijn er niet, en daarom is er des te meer behoefte aan een visie op de toekomst van de mens en de wereld. Het ontwikkelen en uitdragen van zo’n visie is de historische taak van de intellectuele voorhoede, daarin gestimuleerd door een dynamische minister van cultuur.

Laten we die Fin de Siècle beschouwen als een uitdaging – een kans uit duizenden, die we niet mogen missen.