Huize De Appelgaard in De Betuwe is voor Charlotte haar 'paradijs', waarin zij het geheim verbergt van een zelf verzonnen aristocratisch verleden. Zij is getrouwd met Laurens, een produkt van tempo doeloe; in luxe grootgebracht gingen alle deuren voor hem open. Hij mist de kracht om van zijn leven meer te maken dan van een aan zijn vrouw geketende man.
Charlotte denkt nog wel aan de toekomst en gebruikt Laurens als haar lijfeigene. Laurens blijft mijmeren over zijn voltooid verleden tijd. Schijnbaar fatalistisch maakt hij van zijn slavernij aan Charlotte en haar Appelgaardparadijs een levenstaak, maar toch, achter dit alles sluimert de amok. Het echtpaar heeft drie kinderen, van wie de laatste niet door Laurens is verwekt. De andere twee zijn René, een ordelijk, wat conservatief man en Margot, strijdlustig en artistiek. Zij volgt een opleiding aan het Amsterdams conservatorium, raakt verliefd op een oudere man, met wie zij haar eerste en enige liefdeservaring heeft. Vanaf dat ogenblijk dateert de ongelijke strijd tussen het plichtsgevoel en de eerlijkheid van Margot en de jaloezie, het egoïsme en geïntrigeer van Charlotte. Een strijd, die tot aan de dood van Charlotte voortduurt. Daarna zal Margot, die dan dan veertig jaar is, bevrijd een eigen leven kunnen beginnen.
Om voornoemde mensen zijn vele personages gegroepeerd. Zij spelen allen hun rol in deze vertellende roman over liefde en jaloezie, leven en dood, maar vooral over egoïsme. De mensen zijn in een gevecht gewikkeld met hun zelfzucht en daardoor met elkaar. Het boek zou een satire op het egoïsme kunnen worden genoemd. Dat wordt doorbroken door het optreden van Gina, een mongooltje, dat een atmosfeer van liefde in het verhaal brengt.