In juni 1942, toen de eerste tekenen van de joden uitroeiing in Nederland duidelijk werden, schreef een jonge vrouw van 27 op haar kamertje in Amsterdam: 'Soms is het me, of alles wat ik innerlijk beleef, niet alleen van mij is, of ik er geen recht op heb het alleen te houden, of ik in dit kleine stukje geschiedenis van de mensheid een van de vele ontvangtoestellen ben, die weer verder moet zenden.; in haar zeer persoonlijk getuigenis heeft zij een eigen taal ontwikkeld, zonder uitdrukkelijke verwijzingen naar om het even welke confessionele traditie. Haar werk is ook buitengewoon modern en loopt vooruit op wat men vele jaren later de 'theologie na Auschwitz' zou noemen.