’Haar hart’, schreef Simone de Beauvoir over haar studiegenote Simone Weil (1909-1943), ’klopt door heel het universum.’
Het korte maar bewogen leven van Simone Weil legt rekenschap af van een grenzeloze solidariteit. Deze studie richt zich echter niet in de eerste plaats op haar biografie, maar op haar filosofie. De auteur vraagt naar het ethos, de morele grondhouding waarmee deze vrouw in het leven stond, en die zij tot uitdrukking bracht in haar geschriften. In een tiental hoofdstukken wordt een systematische reconstructie van haar filosofische ethiek gepresenteerd. Aan de wortel van het denken van Simone Weil ligt een compromisloze passie voor de waarheid. Heel Weils ethos wordt gekenmerkt door onvoorwaardelijke toewending naar een totale overgave aan de werkelijkheid, waarbij de mens zich zo binnenstebuiten keert dat hij tenslotte zich¬zelf uitwist. Het transcendente Goede, dat Simone Weil - met Plato - in en achter deze werkelijkheid vermoedt, is niet anders dan in deze beweging van zelfvernietiging aanwezig.
Is deze filosofie nog redelijk? Is zij niet veeleer een vorm van obscure mystiek of een uitdrukking van ziekelijke zelfhaat?
Een concluderend hoofdstuk, waarin de actualiteit van Simone Weils denken wordt verdedigd, maar waarin de auteur deze kritische vragen evenmin uit de weg gaat, sluit deze studie af.