Rita Levi Montalcini leidt als hoogbejaarde nog altijd een rijk leven vol maatschappelijke en intellectuele verplichtingen. Op grond van haar levenservaring en van haar enorme kennis over het menselijke brein weigert zij te berusten in de opvatting dat de ouderdom nu eenmaal met gebreken komt. Hersencellen hebben het vermogen om een numerieke afname te compenseren met een toename van de vertakkingen tussen de cellen. Het blijkt nu dat dit herstel gestimuleerd kan worden door bepaald gedrag. Intellectuele prikkeling is daarbij noodzakelijk, en evenzeer is het van groot belang om ook op hogere leeftijd intens te blijven leven. Om dit te illustreren schrijft Rita Levi Montalcini over zichzelf en over anderen die tot hun laatste snik actief bleven, zoals Galilei, Bertrand Russell en Picasso.