'Met mij moet er iets mis zijn. Ik ben nog steeds thuis. Mijn eigen kinderen trekken liever bij anderen in. Ik verhuis enkel overdag. Dan pak ik mijn fiets en rij door de halflege straten van Belgrado naar het schiereiland Ada en ga op het terrasje van Mile, de leukste caféhouder van de wereld, zitten. We drinken samen en vertellen elkaar schunnige oorlogsmopjes. La vita è bella, denk ik totdat het nacht wordt en de sirenes weer tegen de volle maan beginnen te huilen.'

Jelica Novakovic begon haar dagboek enkele dagen nadat de bombardementen op Servië waren gestart. Er wordt, letterlijk, boven haar hoofd een strijd uitgevochten tussen Milosevic en de NAVO. Zij en de inwoners van Servië proberen in de waanzin van deze oorlog innerlijke waarden te behouden, niet cynisch te worden en hoop te houden voor de toekomst. Maar wat doet het met je als je maandenlang 's nachts niet slaapt vanwege de ontploffingen, als overdag niemand meer werkt of naar school gaat omdat het leven totaal is ontregeld, als velen om je heen naar de fles grijpen of zich in kille schuilkelders verschansen op zoek naar kuddewarmte?

In Gelukkig is wie bijtijds waanzinnig wordt beschrijft Jelica Novakovic haar leven en dat van anderen in Belgrado tijdens de maanden van de Navo-bombardementen. Door haar observaties en stijl is dit boek meer dan een dagboek; het geeft een beeld van de strijd van mensen in nood en het is een oproep aan ieder mens, waar ook ter werld, elkaar met respect te blijven bezien.