In Pilatus beschrijft Ann Wroe de Romeinse stadhouder van Judea die Christus veroordeelde tot de kruisdood en daardoor de geschiedenis ingegaan is als een tiran en een wreedaard. Vreemd genoeg komt Pontius Pilatus er in de weinige zinnen die het Nieuwe Testament aan hem wijdt nog niet zo slecht af. De evangelisten leggen er immers de nadruk op dat hij Jezus aanvankelijk niet schuldig achtte, pas na aandringen van de joodse leiders zijn vonnis uitsprak en de schuld van de veroordeling uitdrukkelijk bij het joodse volk legde. Contemporaine joodse geschiedschrijvers en ook zijn Romeinse tijdgenoten beoordeelden hem echter heel ongunstig.
Ann Wroe reconstrueert de persoonlijkheid en het leven van de man die de mensen eeuwenlang geïntrigeerd heeft, maar over wie we eigenlijk maar heel weinig weten. Ze maakt daarbij gebruik van alles wat - voornamelijk uit Romeinse bronnen - wél bekend is over het begin van onze jaartelling: het leven in Judea en in Rome, de sfeer waarin het karakter van Pilatus zich vormde, de non-interventiepolitiek die de Romeinen tegenover de joden volgden en de maatschappelijke verhoudingen in die tijd.
Het resultaat is een goed gedocumenteerd, vaak adembenemend spannend verhaal. Pilatus is echter veel meer geworden dan een boeiende biografie. Dat komt doordat dit boek niet alleen de tijd van Pilatus omvat, maar ook de twee millennia erna. Zijn levensverhaal wordt gelardeerd met minstens even spannende verhalen over de legendevorming die direct na zijn dood begon, over de manier waarop hij in literatuur en beeldende kunst tot op de dag van vandaag voortleeft, over het bronnenonderzoek van de auteur en de bijzondere manier waarop sommige van die bronnen aan het licht kwamen. Pilatus laat ook zien hoe de mensen de afgelopen millennia geoordeeld hebben over de man die nog steeds zo tot onze verbeelding spreekt omdat hij ‘zijn handen in onschuld waste’.