Zijn schatrijke ouders lieten hem op zijn vijfdejaar pianoles geven door Mozart. Eigenzinnig, briljant, bevlogen en hopeloos verliefd op een elfjarig achterneefje, zo vertrok William Beckford (1760-1844) in juni 1780, bijna twintig jaar oud, op Grand Tour. De lezer volgt hem per trekschuit door de Lage Landen (wier bewoners volgens Beckford in hun wijde broeken een dolfijnenstaart verbergen!), via Duitsland en Oostenrijk naar Italië. We zien hem te paard langs paleizen en mines reizen, zwemmen in de lagune bij Venetie en in extase raken voor een beeld van de god van de slaap in Florence. In Rome fantaseert hij over Chinese keizers en in Napels bewondert hij de neus van de koning.
In zevenentwintig brieven, gericht aan zijn tekenleraar Alexander Cozens, beschrijft hij niet alleen zijn ervaringen op deze reis maar vooral ook de romantische dagdromen waarin hij steeds vervalt. In het voorjaar van 1783 publiceerde hij ze onder de titel Dreams, Waking Thoughts and Incidents, dat hij vervolgens, net van de pers, onder de neuzen van boekverkopers en publiek terugtrok. Was het te dromerig? Te persoonlijk?