Het einde van de twintigste eeuw is het tijdperk van de zelfexpressie, de individuele levensstijl en het matte geluk van de liefde zonder hartstocht: de geliefde noemt men partner. Tegenstellingen zoals waarheid en leugen of schoonheid en lelijkheid, die sinds Plato het hart van onze cultuur vormen, beginnen te vervagen. Daarvoor in de plaats is een samenleving gekomen die de kwaliteit van de kunst afmeet aan haar publiciteitswaarde. De presentatie van de nieuwste voorjaarscollectie van Yves Saint Laurent is een belangrijker evenement dan een nieuwe balletproduktie van Pina Bausch. Alles heet cultuur: als het maar verkoopt of
veel publiciteit oplevert.
Tegen deze nivellering van de cultuur schreef Alain Finkielkraut een vlammend essay waarin hij de historische wortels van deze ontwikkeling probeert bloot te leggen. Finkielkraut gaat verder dan de observatie dat alle normen en waarden vervaagd zijn. Hij constateert dat niet een vervallen moraal het probleem van deze tijd is, maar een verlies van het gevoel voor de maat der dingen.