In De verloren beschaving geeft de tegendraadse filosoff Alain Finkielkraut een onverwachte definitie van het begrip 'beschaving' in onze eeuw. Volgens hem heeft 'beschaving' twee kanten: menselijkheid en onmenselijkheid maken er beide deel van uit. Het beste dat de Europese cultuurgeschiedenis heeft voortgebracht, namelijk de idealen van de Verlichting en de Romantiek, heeft in de twintigste eeuw geleid tot de grootste verschrikkingen. Twee wereldoorlogen en de vernietigingskampen van de nazi's, Stalin en Pol Pot vormen de gruwelijke erfenis van een hoogstaande filosofische traditie. De tegenstelling tussen wetenschap en barbarij, tussen slachtoffer en dader, blijkt slechts schijnbaar te zijn. Finkielkrauts conclusie: de twintigste eeuw is een overbodige eeuw.