De personages in de tien verhalen hebben doorgaans geen werk of geen geluk, of geen van beide; het zijn randfiguren, die auto's stelen, herten stropen, ongedekte cheques uitschrijven. De mannen hebben bij leger of luchtmacht gediend; sommigen zijn in Vietnam geweest, anderen beweren dat alleen maar. De vrouwen rommelen wat als part-timeserveerster of part-timehoer. Sommigen zijn Indiaans of half Indiaans. Ze wonen in caravans, hutten, pensions, ze jagen, vissen, drinken, rijden rond en slapen nu en dan op vreemde plaatsen met een onbekende. Het zijn gewone mensen, dat wil zeggen mensen zonder universitaire opleiding, die een leven leiden ontbloot van de verzachtende bezittingen en illusies van de gegoede burger. Ze hebben geen succes en geen geluk en vragen zich af waarom; ze hebben geen illusies maar zijn desondanks vervuld van een wanhopig soort argeloosheid en optimisme. Ze zijn op weg of op de vlucht, op een hellend vlak, of hun leven neemt een wending die hun niet bevalt; ze hopen op iets beters of alleen maar dat het hun zal lukken om het hoofd boven water te houden. De verteller van 'Lievelingen' rijdt met de ex-man van zijn vrouw naar de gevangenis, waar die zich moet melden vanwege een klein vergrijp; de hoofdpersoon van een ander verhaal rijdt met zijn vrouw in de trein door de eindeloze vlakte van het noordwesten naar haar zuster, teneinde die te redden van drugs, gekte, scientologie en Indianen; in weer een ander verhaal zit een autodief met zijn dochter vast in een motel, in de steek gelaten door zijn vriendin en zonder auto. In dat Amerika zonder auto zitten is erger dan verlamd zijn: deze mensen zijn verloren zodra ze op hun plaats blijven, zo nietig en onbeduidend zijn ze in de amorfe uitgestrektheid van de ruimte die ze bewonen. Om de eenzaamheid te ontvluchten storten ze zich in seksuele slijtageslagen, in onvoorziene huwelijken. Nu en dan beleven ze een ogenblik dat alles niet zo willekeurig lijkt en dat ze kunnen geloven niet alleen en niet helemaal onbelangrijk te zijn.