'Een meisje heeft ook een vriendelijke vader nodig', schreef Spock in 1946. Dat hoor je niet vaak meer. Niet omdat vaders nu vriendelijker zijn dan vroeger, maar omdat ze nadrukkelijker aanwezig zijn bij de opvoeding. Tenminste, dat zou je verwachten nu steeds meer vrouwen werken. Maar is dat eigenlijk wel zo? En wanneer vaders er nu vaker voor hun kinderen zijn: welke consequenties heeft dat dan? Worden kinderen daar ook leuker of beter van? En hoe is het voor vrouwen die fulltime werken en hun kinderen hun eerste pasjes zien doen via de webcam of voor vrouwen die bewust thuisblijven en beticht worden van kapitaalvernietiging?

Wat is opvoeden eigenlijk? Zorgen dat de kinderen 's ochtends heelhuids en op tijd op school komen, gekleed, gevoed en met overblijfboterhammetjes? Eén ding is zeker: hoe het afloopt, dat zit uiteindelijk allemaal in de genen. Immers: regels die je op kinderen zou moeten toepassen, vertellen vooral veel over degene die ze toepast of overbrengt, en minder over de adviezen zelf. In Groot worden ze toch wel zijn veel verhalen verzameld en in perspectief geplaatst. Ongeacht of het nu om de bewust ongehuwde vader, thuisblijfmoeder, ploetermoeder of de tv-nanny gaat - ze komen allemaal aan bod.