‘Op een ochtend in april trek ik mijn schoenen aan, ik stommel de trap af, laat de deur achter me dichtvallen en ik loop. Wonderlijk onaangedaan ben ik. Ik heb gezwaaid naar de achterblijvers en ik ben gewoon vertrokken. Op weg naar Rome, oneindig ver weg in tijd en ruimte. Zo ver dat ik me er geen voorstelling van kan maken. Al na enkele dagen heb ik geen idee meer waar ik heen moet en hoe lang het nog is. Tussen Keulen en Parijs scharrel ik naar het zuiden, de zon achterna. Langs provinciale wegen en over zandpaden, door het bos en over de heuvels zoek ik mijn weg naar de stad waar ik ooit verliefd op ben geworden. Begin augustus zal ik door de Porta del Popolo binnenkomen. Als ik het haal.’
Jan Blokker jr. loopt naar Rome. Een droom achterna van jaren geleden. Wat hem te wachten staat weet hij niet. En misschien wil hij het ook helemaal niet weten. Hij loopt gewoon. En dat is genoeg.