Walter, Jettel, Regina en Max komen in 1947 op het verwoeste 'Hauptbahnhof ' van Frankfurt aan. Ze komen uit Kenia waar ze voor de nazi's naartoe waren gevlucht. Zonder woning, zonder vrienden en zonder het netwerk dat een mens nodig heeft om de maag te vullen. Mensen die vechten om hun dagelijks brood hebben geen begrip voor degenen die vrijwillig uit hun vermeende paradijs naar de hel zijn teruggekomen. Als Walter zich vestigt als advocaat, profiteert hij van de economische opleving, hij is tevreden en lijkt gelukkig. Soms gaat hij ook in gedachten op safari naar Afrika. Dan zingt hij voor zijn in Nairobi geboren zoon Swahili-liederen en denkt dat ook zijn dochter Afrika niet kan vergeten. Met veel inlevingsvermogen en in een zeer beeldende taal schrijft Stefanie Zweig een hoofdstuk uit de al vrijwel vergeten naoorlogse geschiedenis. Ze vertelt over de ontmoeting met Otto Frank, die een cliënt van Walter is, en over de ervaringen van Regina, die bij de Guggenheims in Zwitserland moet aansterken, 'fatsoenlijk' moet trouwen, maar haar eigen weg in de liefde volgt.