Iets langer dan een half jaar geleden, dat was in 2008, in de tijd dat ik helemaal was afgegleden naar de bodem van het voldongen feit, gebeurden er verschillende dingen die amper met elkaar samenhingen en die uiteindelijk ook allemaal, op zichzelf genomen, als triviaal en nikszeggend te omschrijven waren. Zo begint Bittergarnituur, de debuutroman van Arthur Wevers, een wervelend verhaal over de liefde een verteller gaat vreemd met de vriendin van een van zijn beste vrienden. Hij wordt uit huis gegooid en de enige plek waar hij terecht kan is de woonstee van de bedrogen vriend. De verteller wringt zich in allerlei bochten om het overspel geheim te houden maar dat is niet eenvoudig. Zomaar een liefdesverhaal dus. Met evenveel tragische als komische kanten maar dat levert niet zomaar een roman op want in het boek ziet het er anders uit. Het verhaal gaat zo verder: maar die zich wel zo samenvoegden dat ik vermoedde dat er iets achter zat, een zin die die toestand kon verklaren, en dat terwijl zon verband er misschien dus echt niet was. Hoewel We zullen zien. Bittergarnituur is weliswaar een roman, maar geschreven in sonnetten, en de lezer is getuige van een genadeloze strijd tussen het verhaal en de wetten van de literatuur. De enige winnaar van dit heroïsche drama is de lezer.'