Op 17 september 1999 sprong de vader van Bram Hulzebos van een balkon in het Academisch Ziekenhuis in Groningen en brak zijn nek.

Bram Hulzebos had geruime tijd voor de zelfmoord alle contact met zijn vader verbroken. Om zichzelf te verzekeren dat die beslissing de juiste was geweest, dook hij in het verleden van zijn vader - alcoholist, chronisch psychiatrisch patiënt, heimelijk homoseksueel, onderwijzer, organist.De reconstructie van de laatste jaren van zijn vader, jaren waarin Hulzebos naar eigen zeggen hem 'niet zag, niet sprak en goddank niet rook', bracht hem in de verst gelegen achterbuurten van de Nederlandse hulpverlening. Gesprekken met artsen, psychiaters, maatschappelijk werkers, dominees, psychologen en verpleegkundigen leidden slechts tot één conclusie: met aardige mensen kun je de grachten dempen, maar niemand heeft Hulzebos sr. kunnen helpen.

Tijdens zijn zoektocht ontdekte Bram Hulzebos dat zelfmoord nog altijd een groot taboe is in Nederland. En hij 'ontdekte' dat er in Nederland duizenden kinderen zijn met ouders die drinken, in de war zijn of het leven niet aankunnen. Kinderen die vaak al op jonge leeftijd degene helpen en beschermen die hen juist zou moeten beschermen. Zoveel kinderen, zoveel verhalen. Zijn verhaal is er één.