Het is een nationaal epos geworden: het verhaal van een handjevol mannen die aan het eind van de zestiende eeuw onder erbarmelijke omstandigheden, belaagd door ijsberen en extreme kou, een lange, donkere poolwinter in het Behouden Huis hebben doorgebracht. Aan het einde van de zestiende eeuw zochten Hollandse en Zeeuwse scheepslieden een veilige route naar de rijke handelsgebieden van Azië. Men dacht dat een reis langs het koele noorden, via de noordkust van Rusland en Siberië en door het noordelijk deel van de Stille Oceaan, gezonder zou zijn voor de bemanning dan die door de tropische hitte van het zuiden. Bovendien was er in het noorden geen kans om vijandelijke Spaanse en Portugese schepen tegen te komen, en zou de route veel korter zijn dan via Kaap de Goede Hoop. Na twee eerdere pogingen vertrokken in de zomer van 1596 twee kleine schepen naar het hoge noorden op zoek naar de beste handelsroute. Eén schip wist naar Nederland terug te komen. Het andere raakte bij de kust van Nova Zembla in het ijs vast. Voor Willem Barentsz en Jacob van Heemskerck en hun vijftienkoppige bemanning begon toen de lange overwintering in een zelfgemaakte hut. De jonge Amsterdammer Gerrit de Veer heeft over alledrie de expedities naar het noorden een verslag geschreven, dat in 1598 voor het eerst is uitgegeven. Het eerste verslag is gebaseerd op het scheepsjournaal van Barentsz, bij de laatste twee expedities was De Veer zelf aan boord. Vibeke Roeper en Diederick Wildeman hebben zijn verslagen in modern Nederlands vertaald, ingeleid en geannoteerd.