Casanova's memoires breken af als hij met het relaas van zijn leven in 1774 is aangekomen. Hij zou echter pas in 1798 Op drieënzeventigjarige leeftijd overlijden.Al tijdens het vertalen van de memoires begon Theo Kars zich te verdiepen in de laatste periode van Casanova's leven. Hij begreep niet hoe de volgens zijn biografen op latere leeftijd vereenzaamde en verzuurde avonturier een van levenslust en vrolijkheid doordrenkt, vierduizend pagina's tellend verslag van zijn leven had kunnen schrijven.Aan de hand van de vele biografische documenten die over Casanova zijn teruggevonden, beschrijft Kars hoe diens laatste jaren verliepen en welke ontwikkeling hij doormaakte. Tot op hoge leeftijd zou hij door de combinatie van zijn levenslust, lichtgeraaktheid en wisselvalligheid overal voor opschudding zorgen.Casanova kreeg in 1774 gratie en keerde terug naar Venetië, waar hij onder meer werkte als spion voor de Staatsinquisiteurs. Door de publicatie van een sleutelroman raakte hij echter in conflict met machtige patriciërs en verliet hij opnieuw, en nu voorgoed, Venetië. Hij zwierf door WestEuropa en werkte enige tijd als secretaris op de Venetiaanse ambassade in Wenen. In dezelfde stad beleefde hij zijn laatste erotische avonturen. In 1785 werd hij bibliothecaris op het kasteel van de schatrijke graaf von Waldstein in Dux (Bohemen). Hij schreef daar eerst een reeks letterkundige en wetenschappelijke werken, en vervolgens zijn memoires, niet vermoedend dat de laatste hem de onsterfelijkheid zouden bezorgen die hij met de eerste had willen verwerven.Deze monografie, in zekere zin het 'dertiende deel' van de memoires, bevat veel nieuwe informatie over de laatste jaren van de excentrieke avonturier, waaronder twee teksten die als voorlopers kunnen worden beschouwd van passages uit het verdwenen laatste gedeelte van Casanova's levensgeschiedenis.