Hier was het.

Hier zijn menselijke proefkonijnen mishandeld door figuren die "artsen' werden genoemd, artsen die mijn twee grootvaders, allebei omgekomen in dit sinistere kamp, misschien wel hebben ontmoet.

Ik sta in Auschwitz-Birkenau.

Dit is een herdenkingsreis, een persoonlijke pelgrimstocht die ik dikwijls heb uitgesteld.

Hier, voor dit gebouw, kan mijn doktershart het niet bevatten. Hoe kun je een beroep kiezen dat levens redden als hoogste doel heeft en vervolgens de levens beëindigen van degenen die je niet langer beschouwt als mensen? Ze waren niet allemaal krankzinnig, die gruweldokters, en niet allemaal onbekwaam.

En de resultaten van die experimenten, waarover deskundigen tijdens het proces van Neurenberg zo uitvoerig hebben gedebatteerd? Hebben ze enig doel gediend? Zijn ze na de oorlog door de geallieerden gebruikt? Waar zijn de weggesluisde artsen gebleven?

Toen ik er niet meer omheen kon, toen ik te veel stemmen steeds luider hoorde zeggen dat deze experimenten de geneeskunde misschien vooruit hadden geholpen, heb ik al mijn verzamelde documentatie tevoorschijn gehaald en ben ik gaan schrijven.

Michel Cymes