In 1942 trok de bezetter het net rond de Joden in Nederland steeds strakker aan. Martha Koster besloot daarom onder te duiken. Zo begon zij in juli 1942 aan een tocht die tot mei 1945 zou duren en langs een groot aantal schuilplaatsen voerde.

Ze beschrijft de dagelijkse zorgen, de ongemakken, de irritaties «tussen mensen, het verraad en de opoffering, de inzinkingen, de angst (bijvoorbeeld tijdens de slag om Arnhem) en de noodzaak om steeds opnieuw te vluchten.

Het is een uniek verslag, hartverscheurend, maar ook getuigend van humor, die de schrijfster op de been gehouden heeft. Het bijzondere ligt ook daarin, dat hier een volwassen onderduikster de pen voert, die haar verblijf op zoveel adressen bij Nederlanders uit alle tagen van de bevolking beschrijft. Zo was het volk van Nederland geeft niet alleen een aangrijpend beeld van het onderduiken maar ook van de houding van de Nederlanders tijdens de bezetting.