Het is najaar, 1989. Bij de bevolking van Leipzig neemt de onvrede over de dictatoriale onderdrukking van Partij, Staat en Stasi hand over hand toe. Maar kritiek wordt niet geduld en alle vorm van verzet wordt in de kiem gesmoord. Alleen de kleine gemeente van dominee Ohlbaum komt nog wekelijks samen in de Nikolaikirche om te bidden voor vrede. 'Tegen kaarsjes en kerkdiensten is geen bezwaar', krijgt dominee Ohlbaum tot zijn verbazing van de Stasi te horen, 'zolang je je verder gedeisd houdt.' Ohlbaum weet wat hem te doen staat: binnen korte tijd is de hele stad bekend met de vredesvespers die elke maandagavond in de Nikolaikirche gehouden worden. Elke week groeit het aantal bezoekers van de gebedssamenkomst - tot op 9 oktober, na afloop van de vesper, tienduizenden mensen zich verzamelen op het plein bij de kerk. Ieder van hen is slechts gewapend met een brandende kaars. Als één man zet de massa zich. in beweging, en een afzienbare zee van kleine flakkerende vlammetjes trekt op naar het gehate hoofdkwartier van de Stasi. De spanning is om te snijden. De smeekbede om vrede is uiterste ernst geworden. Wordt het een vredige omwenteling of een bloedige burgeroorlog?