Ik Jan Cremer betekende een aanslag op het burgerlijk fatsoen zoals Nederland nog nooit had beleefd. Achteraf neigen sommigen er zelfs toe het boek te beschouwen als een daad die de toon zette voor de 'ludieke' acties waarmee de provo's en de studenten weldra het verkalkte gezag zouden gaan uitdagen.
Ton Anbeek/Jaap Goedegebuure in Het literaire leven in de twintigste eeuw (1988)

Jan Cremer is de Douanier Rousseau van de schelmenroman. Zijn boek is een bandeloze ontploffing tussen autobiografie en mythomanie. Ik heb het in één ruk uitgelezen.
Willem Frederik Hermans in Haagse Post (1964)

En minstens voor de vrijheid waarmee schrijvers nu elk onderwerp kunnen aanpakken, zijn de aan Jan Cremer schatplichtig. Neem je zijn boek na dertig jaar ter hand, dan bekruipt je behalve jeugdsentiment het gevoel dat je allerlei dingen al eerder hebt gelezen, zij het in iets andere vorm, dat klopt. Alleen was dat in romans ná 1964.
Wim Zaal in Elsevier (1994)

Het lijdt geen twijfel dat Jan Cremer kan schrijven en dat hij beseft waar zijn kracht schuilt, zoals een goed bokser dat weet. Zijn vuistslag is raak en stelt in één klap een heleboel boeken buiten gevecht. Aan de gevoelige, speelse, experimentele, virtuoze, intelligente literatoren de taak de schade te herstellen!
Adriaan Morriën in Het Parool (1964)

Er zijn stukken die Jan Cremer heeft geschreven, die zullen over tweehonderd jaar nog op de middelbare school worden gelezen. De jongen die dat schrijft, dat is om afgunstig op te zijn.
Meyer Sluyser in Algemeen Handelsblad (1964)

Het druipt van bloed en sperma.
Clara Eggink in Leidsch dagblad (1964)

Slaan met laarsjes en zwepen, knuppelen en rabauwen in kroegen, overal poffen, de boel belazeren en vernielen en daar trots op zijn en vooral met iedereen in bed dat is het voornaamste deeg waarvan dit boek gebakken is. Op die manier zijn we gauw klaar: Jan Cremer is dus een fascist en dat is dat.
Wim Gijsen in Radikaal (1966)

Zo moeten er toch duizenden geletterde, beschaafde, ervaren lezers in ons land zijn die Jan Cremer met weerzin verwerpen...
Jan Greshoff in Het vaderland (1964)

Jan Cremer is even een Nederlands verschijnsel.... Deze knapen oefenen aantrekkingskracht uit op arbeiders en kleinburgerlijke jongens, die uit hun milieu losgeslagen zijn.
Harry Mulisch in Gazet van Antwerpen (1964)

Wat geen Nederlandse schrijver ooit is gelukt, lukte hem. Zijn boek bereikte in Amerika de 1ste plaats op de bestsellerlijst.
Zondagsnieuws (1966)