Hendrik van Teylingen maakte zich zorgen over de verschuiving van de aardas in 1998, die hem door verschillende onafhankelijke bronnen is voorzegd. Daarover gaat deze bij tijd en wijle kolderieke maar ook verontrustende roman. Hij besluit zijn bevlekt gemoed te zuiveren, om te ontkomen aan een wedergeboorte in een verwoeste wereld. Daartoe schrijft hij alles wat hem hindert van zich af: zijn hekel aan critici die een prachtboek van hem naar de prullenmand verwezen: zijn chagrijn om zijn depressieve moedertje in Huize Rehoboth te Driebergen; zijn verbijstering over de blindheid van blasfemerende publicisten; zijn woede op zijn ex, die tegen de afspraak in zijn dierbare zoontjes vlees te eten geeft. Tegelijk overpeinst hij koortsachtig de mogelijkheden een reddingsvlot op de zolder van zijn woning te installeren en de praktische problemen die dit met zich meebrengt. Om tot slot de lof te zingen van enkele vrienden die een vaartuig bezitten waarop de dreigende zondvloed wellicht te overleven valt.

Hendrik van Teylingen (1938) publiceerde tussen 1966 en 1974 drie bundels gedichten en een bundel columns over Suriname. Sedert 1985 verschenen bij De Bezige Bij vijf boeken van zijn hand: het jongste, De huilspiraal, begin 1996. Naast literair werk schrijft hij herdichtingen van mystieke teksten uit het oude India, zoals de Bhagavad-gita en het Bhagavata Poerana.

'Wie zo goed en flonkerend schrijft als Van Teylingen...' T. van Deel in Trouw

'Van Teylingen is een groot schrijver, daar kunnen we kort en duidelijk over zijn...' Theodor Holman in Het Parool