Vanaf de jaren tachtig zijn twee belangrijke ontwikkelingen te signaleren in onze maatschappij. Enerzijds is dit de individualisering waarbij de mondige burger centraal staat. Anderzijds is het de collectivering, op basis waarvan mensen primair in verband gebracht worden met de maatschappelijke positie die zij in onze samenleving innemen.


Hulpverleners worden in hun praktijk geconfronteerd met problemen die beide ontwikkelingen met zich mee brengen: de zogenaamd mondige burger blijkt in vele gevallen zijn rechten niet te kennen en er niet voor te kunnen opkomen, terwijl de individuele burger niet tot zijn recht kan komen wanneer hij allereerst gezien wordt als behorend tot een bepaalde maatschappelijke categorie of minderheidsgroep.


Maatschappelijk werkers zijn bij uitstek de hulpverleners die mensen dienen te helpen tot hun recht te komen zowel als persoon als in het samenleven met elkaar. Dit vereist een attitude die niet gericht is op probleemoplossen door de hulpverlener, maar op bewustwording en emancipatie van de hulpvrager. Vanuit deze attitude worden vaardigheden ontwikkeld om mensen te leren hun eigen antwoorden te vinden op hun problemen. De hulpverlener functioneert hierin als leraar.
5e druk