In 1997 werd tijdens een bijeenkomst van de Rotary Club op Hawaï de pas overleden moeder Teresa herdacht. Kent Keith was daarbij. Een mede-Rotarian las een tekst voor die afkomstig was uit een boek over moeder Teresa. De tekst had lange tijd gehangen op een muur van haar kindertehuis in Calcutta.

Terwijl Kent Keith met gebogen hoofd luisterde, herkende hij tot zijn stomme verbazing de woorden: hij had ze zelf dertig jaar eerder geschreven, als onderdeel van zijn 'Paradoxale geboden'. In de jaren '60 droomden studenten over de hele wereld ervan om de wereld de veranderen door middel van radicale actie. Kent Keith, student aan Harvard, dacht daar anders over. Hij propageerde dat mensen, ook al leek de wereld op zijn kop te staan, door goed te doen een geleidelijke positieve verandering konden bewerkstelligen. Zijn manifest noemde hij 'De paradoxale geboden'. Het manifest werd in 1968 gepubliceerd in een handboek voor studenten. In de jaren die volgden werden de tijdloze principes door velen gebruikt, geciteerd, gekopieerd en geadopteerd als een modern credo voor 'het goede'. Onder die velen was dus ook moeder Teresa. Op aandringen van Spencer Johnson - de auteur van De One Minute Manager en Wie heeft mijn kaas gepikt - schreef Kent Keith dit inspirerende boek waarin hij de paradoxale geboden verwoordt en illustreert met aansprekende voorbeelden. Het eerste gebod:'Mensen zijn ongerijmd, onredelijk en egoïstisch. Toch moet je van ze houden.'